PoszuKując:

Wiele już minęło lat 

gdy na czwartym palcu ślad 

mej dozgonnej miłości 

prowadził do siności. 

Obrączka - miłość żywa, 

jak to w życiu bywa 

cierniem rani plany złe 

odgania wyrzuty mdłe. 

Chociaż życie piękne jest, 

to jeden niewinny gest 

rozpalić może płomień 

i nowych uczuć promień. 

Jedna cena, jeden błąd

i na wieki zdrady trąd.

To przecież takie proste jest - 

liczę się nadal tylko JA. 

Dla innych jest ochłapi gest - 

nadąsana uwaga MA. 

Pewnie wiesz - Podobasz się MI. 

Zrozum! JA chcę z Tobą być! 

Trochę szczęścia JA oddam Ci 

tak pięknie przy MNIE będziesz żyć. 

Dobrze wiem - teraz śmiejesz się 

to przecież obłęd, to nie ja - 

to ten liryczny podły gość. 

Wybaczyłaś, gdym minął Cię.

DZIĘKUJĘ więc - i chapeau bas.

Dziś też - memu JA - powiedz dość.

Obserwuję Cię już tyle lat 

wciąż chcę wiedzieć czy piękne masz dni 

czy na zdjęciach wolisz błysk czy mat 

czy lubisz pejzaż zwalonych pni. 

Obserwuję Cię z daleka 

delektuję się Twoją gracją 

wiem, że szczęśliwy ten kto czeka 

na Ciebie za ostatnią stacją. 

Choćbym na nowo zatopił jar, 

choćbym z kałuży wskrzesił żar

- nie wierzę, by to była miłość. 

Choćbym eposem oświadczył się, 

choćbym diamentem obdarzył Cię

- nie sądzę, by to była miłość.

Żyłam jak miliardy innych dusz. 

Żyłam obok was, żyłam tuż, tuż. 

Nikt wam nie nakazał kochać mnie 

zanim nie skończę na skrzyni dnie. 

Nikt mi nie nakazał jak mam żyć, 

jak dla wszystkich miałam dobrą być. 

Kroczyłam swoją własną drogą 

starałam się nie być wam trwogą. 

Skórą ozute stare kości - 

nastrój daleki od radości. 

Płaszcz wyjęty z kąta szafy, 

drogie kwiaty - nie zrobić gafy. 

A potem niech każdy ma swój świat, 

a pamięć niech kwitnie jak twój kwiat.

Już nie pamiętam jak sie zaczął świat

ani jak wyglądał ten pierwszy z nas

ile płatków miał najwcześniejszy kwiat

jak wysoki był ten najwyższy las.

Kult bożka splecionego z marzeń

pierwszy kurhan udeptany żalem

gama nie nazwanych jeszcze wrażeń

pierwsza dama ozdobiona szalem.

Nie mam pewności - męczą mnie tezy

szarlatani myśli ucierają -

uparcie niszczą mnie, zaradnego.

Z zakłamaniem brak mi syntezy.

Szczerzy ludzie szybko umierają -

pewnie dlatego nie znasz żadnego.

nawet na chwile na mnie nie spojrzał w dół

władca przełęczy łopoczący na wietrze.

rzuca gęsty cień na korony starych drzew

nie patrzy czyś bogaty czy też może drań

nie patrzy na twe cnoty, ani na twój grzech.

nad ludzkimi głowami kreśli własny szlak

wolny od naszych przykrych wad, naszych lęków.

leci wyżej niż czekanów iskry jasne

wolny od krzyków kłamców, od naszych jęków.

Głowę skrywam pod czarnym kapeluszem

ludzi wokół zarażam animuszem 

żal mi, że tak późno urodziłem się 

że nigdy nie miałem szansy spotkać cię.

Wiele lat żyłem całkiem nieświadomy 

dla swej wrażliwej duszy niewidomy

bo przecież facet nie może ronić łez

ani o uczuciach formułować tez.

Po prostu żyłeś tak jak tego chciałeś

choć gorycz dni ostatnich przeczuwałeś.

Pokazałeś nam, co znaczy sobą być -

małokto tak dziś potrafi jeszcze żyć.

Za mały, za mały dla ciebie był świat 

chociaż byłeś wolny jako dziecko-kwiat.