PoszuKując:

Przestaję już patrzeć na świat
w jednym miejscu rośnie kwiat
i póki nikt nie zetnie go
niezmiennie pięknie cieszy to.

Człowiek zaś ciągle się zmienia
cały czas dogląda mienia
rośnie całkiem nieistotnie
porusza się górnolotnie.

Choćbyś nie chciał - ty musisz mieć
musisz spać i musisz też jeść
bo twój rodzic dziecko mieć chciał.

I tak walczysz z każdym dniem
trawę kosisz pod samym pniem
bo twój rodzic dziecko mieć chciał.

Zostań proszę jeden dzień
jeden rok i jeden dzień
daj mi Tobą cieszyć się
niech zmrok nie odbiera Cię.

Zostań proszę jeden dzień
jeden rok i jeden dzień
zostaw jeszcze kilka słów
abym nie rozpaczał znów.

Niech stanie przeklęty czas!
Niech nic nie rozdzieli nas!

Porzuć cały świata gwar
dziś zdrap mojej duszy zgar.

Tak. Wiem. Nastanie jutro.
Tak. Wiem. Znów będzie smutno.

Gdy po zmroku spoglądam na siebie 

widzę swój kształt pożarty przez cienie 

uruchamia się kalkulator krzywd 

tych co nadal ranią jak ślady brzytw. 

Krzywda pychy i niecierpliwości 

Krzywda złego słowa i zazdrości 

Krzywda pożądania i knowania 

Krzywda pogardy i olewania. 

Mogę szybko, natychmiast zapalić lampkę 

sadzę po mroku zamieść pod ramkę 

znów udawać, że nadal wszystko gra 

ale śliska jest na powierzchni kra. 

Wielu już krzywdy wybaczyło mi 

ile jeszcze dziś wyznać muszę Ci? 

Zakochani, zakochani 

rzadko chodzą zafochani 

jedną drogą obok siebie 

rozmawiają też o niebie. 

Zakochani, więc są razem 

te dni pokonują gazem 

czasem zakręt, zwolnić trzeba 

najeść się czerstwego chleba. 

Razem być tak każdego dnia 

rylcem nie skrobać kory pnia 

miłość inne kreśli ślady 

w pamięci rzeźbi kłady. 

Miłość to miejsce dla Ciebie 

także, gdy burza na niebie. 

Gdyby tak móc obok Ciebie żyć 

na bezpieczny dystans ciągle być 

wiedząc, że dzisiaj nie jest tak źle, 

że Bóg swe błogosławieństwa śle. 

Gdyby tak móc po prostu to czuć 

i spokojnie nową gumę żuć 

może bym już nie pisał słowa, 

może Ciebie zapomni głowa. 

A może mam przestać drążyć już 

   niech wszystko skryje ten stary kurz 

      niech pióro nie wzbudza wspomnień burz. 

A może tęsknota to nie grzech 

   nienajbliższość to wcale nie pech 

      nieszkodliwy jest zazdrości wdech

Jest coś, co przerasta i mnie 

z czym nie umiem zmierzyć się 

a nie chcę znów skończyć na dnie 

porzućmy to, nim dotknie Cię. 

Lecz jak coś wyrwać ze swych snów 

na wieku nabić wielkie NIE - 

nigdy nie chcieć widzieć Cię znów 

naprawdę czy choćby we śnie. 

Gdy logarytmu dziejów żart 

sąsiednie pokoje nam da 

pokonam nieprzychylny kant 

i spłonie reputacja ma. 

Przeciw żądzom brakuje sił 

n i e  c h c i e j  bym się u progu wił. 

Wiele już minęło lat 

gdy na czwartym palcu ślad 

mej dozgonnej miłości 

prowadził do siności. 

Obrączka - miłość żywa, 

jak to w życiu bywa 

cierniem rani plany złe 

odgania wyrzuty mdłe. 

Chociaż życie piękne jest, 

to jeden niewinny gest 

rozpalić może płomień 

i nowych uczuć promień. 

Jedna cena, jeden błąd

i na wieki zdrady trąd.

To przecież takie proste jest - 

liczę się nadal tylko JA. 

Dla innych jest ochłapi gest - 

nadąsana uwaga MA. 

Pewnie wiesz - Podobasz się MI. 

Zrozum! JA chcę z Tobą być! 

Trochę szczęścia JA oddam Ci 

tak pięknie przy MNIE będziesz żyć. 

Dobrze wiem - teraz śmiejesz się 

to przecież obłęd, to nie ja - 

to ten liryczny podły gość. 

Wybaczyłaś, gdym minął Cię.

DZIĘKUJĘ więc - i chapeau bas.

Dziś też - memu JA - powiedz dość.

Obserwuję Cię już tyle lat 

wciąż chcę wiedzieć czy piękne masz dni 

czy na zdjęciach wolisz błysk czy mat 

czy lubisz pejzaż zwalonych pni. 

Obserwuję Cię z daleka 

delektuję się Twoją gracją 

wiem, że szczęśliwy ten kto czeka 

na Ciebie za ostatnią stacją. 

Choćbym na nowo zatopił jar, 

choćbym z kałuży wskrzesił żar

- nie wierzę, by to była miłość. 

Choćbym eposem oświadczył się, 

choćbym diamentem obdarzył Cię

- nie sądzę, by to była miłość.